Өлкәннәр - алар бик күп авырлыклар күргән, дөньяның ачысын-төчесен татыган кешеләр. Аларның ямьле, шатлыклы балачагы булмаган. Аны сугыш тартып алган, ачлык-ялангачлык, ә инде сугыштан соң хәерчелек. Гомерләре буе хезмәттә кайнаган, сугыш һәм сугыштан соңгы авырлыкларны иңнәрендә күтәргән әби-бабаларыбыз картлык көннәрендә зур игътибарга, хөрмәткә лаек. Без аларга карата һәрвакыт игътибарлы булырга, ярдәм итеп торырга тиеш. Безнең мәктәптә, шушы максаттан чыгып, төрле чаралар үткәрелә. Ялгызы яшәгән өлкән кешеләргә без тимурчылыкка барабыз, алар белән очрашулар үткәрәбез, әти – әниләребез ярдәме белән, картлар һәм инвалидлар йортында яшәүче өлкәннәргә бүләкләр җыябыз. Үткәннәрне барлап чыга картлар, Ах, нигә соң моңсу бу йортта? Балаларын һәм кемнәрне көтә Әй, гомерләр зарыгып гел үтә. Бу шигырь юлларында картлар һәм инвалидлар йорты турында сүз бара. Безнең район үзәгендә дә бар мондый йорт. 24 нче март көнне без, Әмәкәй урта мәктәбенең 5 нче һәм 6 нчы класс укучылары, укы­ту­чы­ла­ры­быз бе­лән бер­лек­тә, әлеге йор­тка юл тот­тык. Мак­са­ты­быз – карт­лар йор­тын­да көн кү­рү­че әби-ба­бай­лар­га кон­церт но­мер­ла­ры күр­сә­тү, аз­га гы­на бул­са да кү­ңел­лә­рен кү­тә­рү иде. Картлар йорты диюгә күңелне өшетерлек, шыксыз бина күз алдына килеп баса. Әмма без­не чис­та, ма­тур би­на­га ур­наш­кан карт­лар йор­ты ишек­лә­рен киң ачып кар­шы ал­ды.Тик тыш­кы як­тан бик ма­тур, ир­кен бу­лып кү­рен­гән йорт­ның эче­нә үт­кәч ке­нә, кү­ңел­не нин­ди­дер моң­су­лык би­лә­де. Монда йортлары тәмам искергән, үз-үзләрен йөртә алмас дәрәҗәгә килгән, бер генә дә якын туганы булмаган өлкән кешеләр гомер көзләрен уздырырга мәҗбүр. Йөз­лә­рен­дә моң, са­гыш эз­лә­ре бер мәл­гә дә сү­рел­мә­гән өл­кән­нәр­не күр­гәч, йө­рәк­ләр әр­неп куя, кү­ңел­дә алар­ның кә­еф­лә­рен кү­тә­рү, са­гыш­ла­рын та­ра­ту те­лә­ге туа. «Әй, ке­ше­ләр, га­зиз әти-әни­лә­ре­гез­не, яр­дәм­гә мох­таҗ өл­кән ту­ган­на­ры­гыз­ны таш­ла­ма­гыз, карт­лык кө­не­гез ту­рын­да ал­дан уй­ла­ны­гыз!» дип кыч­кы­ра­сы ки­лә. Бу көн­не һәр­бе­ре­без тәм­ле тел­лә­ре­без, җы­лы сүз­лә­ре­без, як­ты ка­раш­ла­ры­быз­ны кыз­ган­мый­ча, әби-ба­бай­лар­ның хәл­лә­рен бе­ле­шер­гә, һәр­бер­се бе­лән ае­рым-ае­рым исән­лә­шер­гә ашык­тык. Алар­ның кай­бер­лә­ре урын өс­тен­дә, кай­бер­лә­ре – ин­ва­лид ко­ляс­ка­сын­да иде. Без әби-ба­бай­лар­ның кә­е­фен кү­тә­рер өчен их­лас ты­рыш­тык: би­е­дек, җыр­ла­дык, ши­гырь­ләр сөй­лә­дек, аларга мәктәбебез укучылары һәм укытучылары җыйган бүләкләрне өләштек. Өл­кән­нәр без­нең чы­гыш­ла­ры­быз­ны яра­тып, күз яшь­лә­ре аша кү­зәт­те­ләр, озак­лап ал­кыш­ла­ды­лар, безнең белән биеп тә алдылар. Соңыннан әби – бабайлар безгә рәх­мәт­ләр әй­тә-әй­тә, из­ге те­ләк­лә­рен те­ләп, оза­тып кал­ды­лар... Карт­лык... Ял­гыз­лык... Моң­су ка­раш­лы әби-ба­бай­лар... Яңа гы­на карт­лар йор­тын­нан чык­кан һәр­кем­нең уй­ла­ры шул ти­рә­дә бө­те­рел­гән­дер, мө­га­ен. Һәркемгә туган җирендә бәхетле яшәргә язсын, якыннарыбызга, туганнарыбызга, дусларыбызга аерылу ачысыннан газапланырга ирек бирмик, бер-беребезне кадерлик, югалтмыйк. Картлар йорты дигән шомлы сүз язмышларга язылмасын.("Авыл утлары" Мөслим районы газетасы,11 апрель,2014 ел)

Бәдретдинова Алисә,

Әмәкәй урта мәктәбенең 6 нчы класс укучысы.