Әниемә

Төшләремдә генә күрәм,әни,

Бик сагындым нурлы йөзеңне.

Васыять итеп балаларга әйтәм

Синең әйткән һәрбер сүзеңне.

Төшләремә ешрак кер син ,әни,

Сүзләрем күп сиңа сөйлисе.

Сөйли алмыйм- җанда авыр газап,

Гомер буе шуны сөйрисе...

Төшәләремдә сине йомшак кына,

Кочагыма алам яратып...

Җанкаеңның җылылыгын тоям,

Өннәремдә төшем яңартып.

...Туган көнем-улым котлау язган,

Йөрәккә үтә җылы сүзләре.

Ә мин сиңа әйтә алдыммы соң?!-

Яшькә буылам, күрми күзләрем.

Кайчагында бик борчулы күрәм,

Борчыласың- безнең өчендер.

Кеше иттең безне, белем бирдең,

Кызганмадың тормыш көчеңне.

Шатлыкларым булса, иң беренче

Син киләсең миңа төшемдә.

Сизәм,әни, һаман кызым,- дип

Сөенәсең һәрбер эшемә.

Изге Коръән сүрәләрен көйләп,

Укый идең, кайчан барсак та.

Дога кылам, әнием, рухыңа-

Урының булса иде оҗмахта.

(“Авыл утлары”,18.09.13.)